Ben opgegroeid als een zeer verlegen jongen in een gezin met 3 broers. 4 jongens in vijf jaar tijd. Met als motto: niet zeuren maar aanpakken. En waar voor gevoelens nauwelijks ruimte was.  Bij liefdesverdriet kreeg je één dag. Bij niemand thuis zat ook maar een greintje onwil. Het was gewoon de onwetendheid en onbekendheid met de innerlijke wereld van de mens.

Heb toen mijn toevlucht gezocht in een externe hulpbronnen: boeken. En zeer specifiek: “Niet morgen maar nu” van Dr. Wayne Dyer. Dat gaf mij houvast maar niet het zelfvertrouwen dat ik nodig had om over mijn verlegenheid heen te stappen en meisjes (met succes) te benaderen.

Dat is mij pas gelukt op mijn 25e jaar. Een relatie: Geweldig, de 7e hemel, vervulling, machtig en krachtig vol zelfvertrouwen, het gevoel van willen trouwen. Totdat ze mij na 3 maanden aan de kant zette.

Ben toen 7 jaar blijven hangen in dat liefdesverdriet. Tot het moment dat een vriend mij uitnodigde voor een feest met de volgende woorden: “Je mag komen als je het er niet over hebt.”

Opdat moment realiseerde ik mij dat ik er iets aan moest doen, ze zou echt niet meer bij mij terug komen. En ben ik opzoek gegaan wat mij zou helpen.

En heb die hulp gevonden in een opleiding. En tijdens een coach-sessie in de opleiding. Ben ik in één keer verlost geraakt van al de last  en zwaarte van het liefdesverdriet, ineens zo licht als een veertje . En op dat moment nam ik mij voor: als dit kan, moet heel de wereld er van weten.